Datici vuatri stissi di manciari

(Matteo 14, 13-21)

Quannu a Gesú fu purtata a nutizia
da morti di Giuvanni, gran mestizia
inchìu u so cori, e sulu vulia stari
pi putiri la pena so sfuari.
I discipuli chiama e versu u mari
s’avvianu tutti, e poi li fa acchianari
nta na varca pi jirisi a firmari
nto postu solitariu pi priari.

I so amici capiscinu ch’è a luttu
e chi di dintra si senti distruttu,
e si nni stannu zitti accumpagnannu
cu cummuzioni di Gesú l’affannu.
Avia di picca ch’eranu arrivati,
quannu ca genti i tutti li latati
arriva e tutti versu Gesú vannu,
ca li malati ci stannu carriannu.

Quannu sta scena viri, si cummovi
e subitu la pena so rimovi.
E si fa ncontru a tutta chidda genti
ch’è stanca, abbannunata e suffirenti.
Avi pi tutti un gestu e na carizza
e na parola china i tinirizza.
Tutti i malati tocca e li guarisci,
e tanti cori afflitti Iddu lenisci.

Nuddu c’è nta ddu chianu ca un ricivi
na taliata, un sorrisu e già rivivi.
Ma araciu araciu u tempu va passannu
e la jurnata già si va accurzannu.
Li discipuli sunnu preoccupati
pi ddi migghiara e genti ddà accampati,
e pensanu chi cosa si pò fari,
ca tutti hannu bisognu di manciari.

U jornu versu sira va girannu,
ed iddi allura nto Maistru vannu,
dicennuci: “Maistru, ch’emu a fari?
Ccà nun c’è nenti. Viri i cungidari
tutta sta genti, ca, s’avi a manciari,
almenu qualchi cosa pò accattari,
jennu nta li paisi ccà vicini,
ca su stanchi e affamati sti mischini!”.

Gesú i talia e poi seriu arrispunni:
“Tutta sta genti dunni a mannu, dunni?
Nun c’è bisognu ca vannu a circari
chiddu chi propriu ccà ponnu truvari.
Datici vuatri stissi di manciari!”.
“Ma chi dici, Gesú, comu emu a fari?
Cincu pani e dui pisci mai bastari
ponnu, si sta gran fudda avi a manciari!”.

‘Tuttu chiddu c’aviti, ccà purtati”
-Gesú ci dici- e a genti cumannati
d’assittarisi nterra supra l’erba,
ca na surprisa Dïu nni riserba”.
Ora ca a genti eni tutta assittata
e versu di Gesú si sta girata,
Iddu isa l’occhi ncelu e grazii dici
pu pani e i pisci, ca ora binidici.

Poi u pani Iddu fa a pezzi e ci lu duna
ai discipuli e ognunu poi lu duna
a genti, e u stissu poi fannu cu i pisci,
dannuni a tutti finu a chi finisci.
Tutta la genti mancia e si sazìa.
Dudici sporti poi portanu via
di tuttu u pani chi c’havia avanzatu,
ca nenti havia ad essiri jittatu.

La genti chi ddu jornu era presenti
nta dda campagna, e vitti propriamenti
tutti ddi gran prodigi ca u Signuri
davanti a tutti fici pu so amuri,
un si putia cuntari, ma nto cuntu
l’omini cincumila eranu, e un cuntu
li fimmini cu tutti i picciriddi,
ca pi Gesú facianu faviddi.

Giuseppe Licciardi (Padre Pino)

LASCIA UN COMMENTO

Per Favore scrivi il tuo commento
Per favore inserisci il tuo nome