A parabula da simenza

(Matteo 13 1-23; Marco 4, 1-20)

Era propriu na bella matinata,
quannu Gesù s’ju a fari na passiata
scinnennu versu a spiaggia di lu mari,
dunni bellu tranquillu s’ju a assittari.
Ma adaciu adaciu ddà s’ja arricugghennu
na pocu i genti ch’janu vinennu
di la stessa cità dunni Iddu stava,
ma puru d’autri banni nn’arrivava.

A stu puntu Gesù si susi e acchiana
supra na varca e anticchia s’alluntana
e si metti a la vista di la genti
ca nterra sta assittata e di ddà u senti,
mentri ch’iddu cumincia a pridicari
e ci sta na parabula a cuntari..
A genti sta nsilenziu e a so parola
attenta, e ddà mancu na musca vola.

“O tempu di la sìmina, ncampagna
scinni u siminaturi e nun sparagna
di jittari a simenza nta la terra
cu la spiranza c’ogni cocciu afferra.
Na parti da simenza pi la strata
ci cari e veni subitu manciata
di l’aceddi che volanu ddà a frotta
e a simenza scumpari sutta a botta.

N’autra parti ci cari nta un tirrenu
ch’è tuttu chinu i petri, e senza menu
a simenza ci nasci, ma la terra
è troppu scarsa, e bona nun afferra
la rarica ca un trova la sustanza
e quannu spunta u suli un havi spranza
di crisciri e s’abbrucia p’a calura
e subitu si sicca pi l’arsura.

Parti cadi in tirrenu chinu i spini.
A terra c’è, ma subitu li spini
tutta a sustanza sucanu e a simenza,
puru si crisci, un havi cunsistenza
e la spica è vacanti e sdisulata
picchì di spini veni suffucata.
Sta tisa tisa, ma nun porta fruttu;
tantu travagghiu va accussì distruttu.

Ed infini na parti va a finiri
dunni la terra è bona e ddà pò jiri,
ci nescinu li ràdichi e a sustanza
sucanu di la terra in abbunnanza,
e crisci e frutti duna la simenza,
e nun c’è spica ca nn’arresta senza:
dunni chi trenta, dunni chi sessanta,
dunni chi centu… e a festa è veru tanta.

Cu ci havi aricchi boni mi capisci!”.
E la parabula accussì finisci.
Doppu aviri attintatu u so parrari
La genti si cumincia a arritirari
ca tanti cosi ci havi i spirugghiari.
Gesù scinni da varca e a caminari
versu a casa si metti cu i so amici
e ci arrivanu ntempu ca un si dici.

Appena cu Gesù suli arristaru
a farici dumanni accuminciaru:
“Nnu spieghi chi significa, Signuri,
la parabula du siminaturi?”.
“Si vuatri sta parabula un capiti,
capiri autri parabuli un pututi;
ma a vui i misteri du Regni di Diu
è giustu ca i cunfidu propriu Iu”.

Si cci assittaru attornu e cu attenzioni
si misiru a attintari a spiegazioni.
“La simenza chi veni siminata
è a Parola di Diu ch’è pridicata.
Chidda chi cari mmenzu di la strata
rappresentata la genti assai sbintata.
Nto so cori a Parola un pò pusari
ca u diavulu nta un lampu a va a rubari.

Chidda chi mmenzu e petri è siminata
è a genti chi l’attenta ed è priata,
picchì ci piaci, ma prestu si stanca
picchì i tribulazioni a dritta e a manca
l’attaccanu e nun senti cchiù l’arduri
di sicutari e prestu lu so amuri,
mancannu u focu, si veni a astutari
e un havi cchiù la forza d’avvampari.

Chidda chi nveci cari mmenzu e spini
è l’omu ch’havi sintimenti fini,
grapi u so cori e afferra la Parola,
ma d’avutri maistri va a la scola
e grapi a porta a tanti tintazioni:
l’ingannu di ricchizzi, l’ambizioni,
i piaciri i stu munnu suffucari
fannu a Parola e fruttu un pò purtari.

La simenza chi cadi in terra bona
ogn’omu rapprisenta chi s’intona
c’a Parola di Diu e ci duna locu,
l’attenta, la capisci, e a pocu a pocu
crisci sana e ogni fruttu va purtannu,
unni chi centu, unni sessanta dannu,
e dunni trenta, ma u so cori è nfesta,
e l’amuri di Diu ci crisci e resta.

Giuseppe Licciardi (Padre Pino)

LASCIA UN COMMENTO

Per Favore scrivi il tuo commento
Per favore inserisci il tuo nome