U riccu e u poveru Lazzaru

(Luca 16, 19-31)

C’era nta na cità di sta cuntrata
un omu riccu ca tutta a jurnata
sfardava la so vita, e nun pinsava
ca a fari sfrazzu, e i vesti che purtava
eranu tutti di purpura e di linu,
e un c’era un jornu ca nto so villinu
un si tinia un banchettu suprafinu,
cu a genti chi ci stava cchiù vicinu.

Nta sta stissa citati ci abbitava
un mischinazzu ca a stentu campava,
picchì chinu di chiai si prisintava,
e Lazzaru di nomu si chiamava.
A viviri e manciari u riccu stava
cu li so amici, e nuddu taliava
a Lazzaru ca a porta sinni stava,
cusà qualchi mmuccuni ci arrivava.

Sulu li cani boni sintimenti
ci avianu pi ddu poviru pizzenti,
e si cci avvicinavanu piatusi,
liccannuci li chiai virminusi.
Ma na matina, cosa propriu nova,
davanti a porta Lazzaru un si trova.
L’ancili du Signuri u visitaru
e ncumpagnia d’Abramu lu purtaru.

Ma ddoppu un pezzu i tempu puru u riccu
chi so ricchizzi ci arristau siccu,
e puru si u sepulcru era splinnenti,
ji’ a finiri nto un locu di turmenti.
Isannu l’occhi, vidi di luntanu
a Abbramu, ch’era ddà, manu cu manu,
cu Lazzaru, chi sanu e chinu i vita,
na vesta bianca avia tutta di sita.

Cu vuci rutta cuminciò a gridari:
“Patri Abbramu, iu ccà staiu a bruciari
e sugnu turmintatu di l’arsura.
Pi favuri, mi manni cu primura
a Lazzaru e ci dici di purtari
na goccia d’acqua p’a siti abbacari.
Ccà a vampa mi cummogghia i tutti i lati
e mai s’astuta. Aiutu, pi pietati!

Abbramu ci arrispunni duramenti:
“Nta vita t’a spassasti alleiramenti,
Lazzaru nveci un ci appi propriu nenti,
né beni, né saluti. Ti rammenti?
Ora è giustu ca veni cunsulatu
cu tanti suffirenzi ha suppurtatu;
e nveci tu, ca a vita l’hai sfardatu,
mmenzu o focu ti trovi cunnannatu.

Nun sulu, ma iu ‘n pozzu fari nenti
pi viniriti ncontru, qualimenti
tra sta banna e dda banna è situatu
un abissu ca un pò essiri passatu:
cu ccà si strova ddocu un pò passari,
né di dda banna ccà si pò arrivari.
Capisci, figghiu, picchì un pozzu mannari
a Lazzaru, p’a lingua to vagnari?

Ma u riccu ancora nsisti: “Almenu, Patri,
manna a Lazzaru ncasa di me patri,
dunni chi stannu li me cincu frati.
Si iddu ci cunta tutta a viritati,
facennuli pigghiari i suggezzioni,
sugnu sicuru ca cu sta lezzioni
iddi cancianu vita e sintimentu,
e nun vennu a stu locu di turmentu.

Rispunni Abbramu: “Hannu Mosè e i Profeti.
L’attentanu, si vonnu stari cueti!”
“No, Patri Abbramu, -replica iddu- attenta:
si qualcunu di morti si prisenta,
chistu la vita ci farà canciari”.
Rispunni allura Abbramu: “Un ci cuntari!
Cu è c’a Mosè e ai Profeti resta surdu,
puru s’unu arrivisci, dici: è assurdu!”.

Giuseppe Licciardi (Padre Pino)

LASCIA UN COMMENTO

Per Favore scrivi il tuo commento
Per favore inserisci il tuo nome