Maria di Magdala o’ sepulcru

(vedi Giovanni, 20, 1-18)

Cu lu cori angusciatu pi’ la pena,
nun si po’ dari paci a’ Maddalena,
e di primu matinu, cu’ gran lena,
a lu sepulcru curri, quannu appena
‘n’anticchia i’ lustru c’era e si viria
la strata a stentu. L’aütra Maria
l’accumpagnava cu lu cori afflittu,
ca ‘a morti di Gesù fu un gran delittu.

Arrivanu o’ jardinu e… chi succedi?
ca nuddu era capaci ‘i stari ‘mpedi,
picchì comu ‘na scossa ‘i terremotu
si ‘ntisi e di lu scantu foru coti.
Ddoppu ‘n’anticchia, arrè s’arripigghiaru,
arrivaru o’ sepulcru e s’addunaru
ca quarcunu la petra avia spustatu
e lu sepulcri apertu avia lassatu.

Quannu vitti la petra arrivutata,
Maria s’avvicinò tutta scantata,
taliò dintra o’ sepulcru: era vacanti.
Allura, senza perdiri un istanti,
di cursa a lu cenaculu idda vinni
e cuntò i fatti a Petru ed a Giuvanni:
“Du sepulcru ‘u Signuri fu arrubatu,
e nun sapemu d’unni fu purtatu!”

Sintennu ‘sta notizia strabbilianti,
i du’ parteru ‘i cursa, e ‘ntempu un nenti,
arrivaru o’ sepulcru, e fu Giuvanni
u primu, chi, di fora, vitti i benni,
ma nun trasiu, picchì fici passari
a Petru, chi trasiu e stesi a guardari:
i benni vitti ‘nterra e, poi, di latu,
piegatu a parti, c’era lu quadratu.
Ma ddoppu tuttu chistu taliari,
Petru ‘un sapia cchiù cosa pinsari.
Trasi l’autru discipulu e iddu puru
vitti ‘nsoccu si viri a occhiu nuru,
però dintra ‘o so’ cori iddu era certu
ca Gesù pi’ davveru era risortu,
pi comu tanti voti l’avia rittu
e nne’ Scritturi si truvava scrittu.

A casa si nni tornanu i dui amici,
mentri Maria di Magdala è infelici,
e lu sepulcru nun voli lassari,
picchì ‘o so’Maistru havi a truvari.
E mentri ch’idda chianci scunsulata,
comu ‘na luci viri a so’ latata:
dintra o sepulcru stavanu ridenti
du’ ancili cu i’ vesti risplinnenti.

Lu primu a lu capizzu si nni stava,
e l’autru ‘nveci ‘e peri si truvava
dunni lu corpu di Gesù pusava;
ed a Maria, chi paci nun si dava:
“Picchì chianci?” -ci dissiru- e Maria:
“Lu me’ Maistru si purtaru via,
-rispunni- e ‘un sacciu d’unni lu purtaru!”.
Ma l’Ancili ‘ddà cchiù nun s’attruvaru!

Maria si gira e vidi nno’ jardinu
un omu ca ci pari l’urtulanu.
Idda ‘un finia di chianciri, ed allura:
“Picchì chianci? chi cerchi tu a chist’ura?”,
dici iddu. “Si si tu chi lu pigghiasti,”
-idda arrispunni- “dimmi unni u purtasti,
ca iu stissa ‘u va’ pigghiu…”. E iddu: “Maria!”
-la chiama-. “Rabbunì!!!” – grida Maria.

Maria rapi l’occhi finalmenti,
e ‘un cerca ‘cchiù tra i morti cu è viventi.
La gioia chi prova a vidiri o Signuri
senza rispiru ‘a lassa, e cu trimuri
‘e so’ peri si jetta, e lu Maistru:
“Iu vaju nno Patri miu e Patri vostru!”
-ci dici- “Nno frattempu va a annunziari
all’autri ca mprisenza i vaiu a truvari!”

Giuseppe Licciardi (Padre Pino)

LASCIA UN COMMENTO

Per Favore scrivi il tuo commento
Per favore inserisci il tuo nome